Daquela, por fin coñezo as facianas das voces esas que soaban estes nove meses. Non é sinxelo vivir cuns sons que che chegan do máis aló a cada momento. Un afaise, mais non chega a ser unha situación cómoda (deixémolo aí).
Por unha banda está Papá, o fotógrafo, faleivos del na anterior entrega. Parece bo rapaz!, mais a proba terá que pasala cos cueiros, aí será onde eu me faga unha idea (xa contarei, xa contarei). Polo de agora, xa logra que cale dun xeito rápido e eficiente.
Logo teño a Mamá, que polo de agora mantense na cama mirándome con cara curiosa. Espero que non me faga pagar todas as que lle fixen.... imaxinádesvos o que é estar 9 meses metidos nunha bolsa con auga?, sen poder ver Salsa Rosa!!!! pois eso, un abúrrese e da patadas. Mais ten pinta de boíña, a outra que vou probar cos cueiros, non, non, mellor coa comida. Para entretelos.
Resumindo, que penso que tiven sorte cos rapaces que me tocaron.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
1 comentario:
Non son malos rapaces, e pódoche asegurar que andan os dous babeando a mirar para tí (non sei se te quererán comer, porque te miran coma Homer Simpson a un Donut).
O teu pai non é moi espabilado, xa te afarás a el, e espero que te unas ó clube de irmáns que non fan máis que meterse con el (ás veces ata nolo toma en serio e rabea, xa verás o ben que se pasa).
Coa túa nai tamén nos podemos meter, porque como dicimos os mecos, "éche da anilla", e sempre da para algún comentario (sempre sen maldade, que a fin de contas, son os que che dan de comer, e se o fan será que se portan ben contigo).
Un bico dende Santiago.
Publicar un comentario