Vaia, non levo aquí nin tan sequera 15 minutos e xa teño ó meu carón eso que a miña nai sempre lle andaba soando no peto, e non baixo precisamente.
Xusto cando eu estaba saudando ó mundo vin preto da miña faciana un aparello que en nada se asemellaba a min. Velaí o artiluxio, informacións recentes suxírenme que se chama mobil. Polo de agora foi empregado para retratarme, facer filmes meus e poñe-lo meu saudo como reclamo para falar de min.
Non sei, terei que estudar con detemento ese cacharro que tanto coidan meus pais, e algún que outro paseante que ven da-la bara tan cedo.
Se non vos importa, eu vou seguir durmindo
No hay comentarios:
Publicar un comentario